-Es lo que quiero-Digo.
-¿Por qué?, si ahora no hay trabajo-me dice.
-Porque me gusta y es lo que quiero hacer, y aparte, ¿hay algún empleo donde ahora mismo se necesite a nuevo personal?-Repito con enfado.
-No pero…¿de qué te va a servir?-Insiste.
-¿Y de qué me va a servir estudiar economía, matemáticas, historia del arte o periodismo? ¡Si no me gusta!-Digo casi chillando.
-Bueno bueno, si es lo que te gusta…-Me dice a la vez que intenta relajarme.
-Pues sí, me gusta mucho.- Suelto cortándole su discurso. -Me gusta ayudar a la gente que lo necesita, me gusta trabajar en un ambiente tranquilo y relajado, me gusta hablar con la gente, y ayudarlos… No quiero estar todo el día encerrado en una oficina delante de una pantalla de ordenador, tecleando hora sí hora también. O estar en un laboratorio mirando todo el día un microscopio y haciendo experimentos raros, que para eso ya está la gente a la que le gusta tener este tipo de empleo, y lo respeto, pero ese no es el futuro que yo quiero.-Digo tranquilizándome.
-Bueno, dejémoslo aquí.-Me dice y se va.
Fin de la discusión. Ya es la tercera discusión que tengo sobre este tema, yo quiero que mi futuro sea ayudar a las personas, y si tengo la oportunidad de estudiar psicología lo haré sin pensármelo dos veces. ¿Quién me dice a mí cómo estará el país cuando acabe la carrera? ¿Y si está mejor? ¿Y si está peor?. Quién sabe, por tanto estudiaré psicología, porque es lo que quiero hacer.
Hector
Héctor,
M’ha agradat molt, perquè el “vull estudiar psicologia” podia estar explicat de manera plana i en donar-li forma de diàleg (molt ben construït, per cert) li dones una gràcia i un interès nous. El lector ho agraeix.
Segueix així, no deixis d’escriure!
Josep Maria