_______________________________________________________________________
________________________________________________________________________
Tre lo matin, dins lei sansoires, caminave sus la terra duberta, trapejant sus sei labras de sau. De c ps m’arrestave per escaraunhar dau pè aquela pèu secarosa e la veire s’envolar en granetas dauradas, dins lo bofe dau ventolet. Eu corrisiá a ras deis enganas, se i enfaufilava, fasiá tremolar leis esteriganhas que corduravan lei ginèbres a la tela dau ceu. De c ps, fasiáu levar quauquei canards venguts nisar sota un bartàs. Leis enganas gonflas de sang marcavan lo camin.
Seguissiáu de robinas long de matas de botards dau ventre espetat. Sei tripas minusculas e cotonosas se pausavan suavament sus leis aigas tranquilas. Una boca goluda gisclava f ra l’aiga e l’uelh lusent de la susfàcia s’engrandissiá avans de morir. Entendiáu de barquets butats a la partèga dins lei paluns d’argent e de votz d’ mes chuchutavan se sonavan de luenh, en cerca d’una bèstia esvanida.
Pensave ai pogaus trocejats que se bidorsavan encara dins la sartan.
Ton ombra cara m’acompanhava.