MILLENIUM

STIEG LARSSON
http://www.stieglarsson.com/

“(…) sabía que su lealtad hacia las personas a las que él definió una vez como sus amigos sobrepasaba los límites de la estupidez, aunque esos amigos resultaran imposibles y se equivocaran de cabo a rabo. También sabía que podía tolerar muchas tonterías pero que existía un límite tácito que no se podía traspasar. El punto exacto en el que se situaba ese límite parecía variar de una persona a otra, pero sabía que, en más de una ocasión, había roto por completo su relación con algunos íntimos amigos por haber hecho algo que consideraba inmoral o inadmisible. En situaciones así se volvía inflexible: la ruptura no sólo era total y definitiva sino que también quedaba fuera de toda discusión.”

Stieg Larsson “La reina en el palacio de las corrientes de aire” (“The Girl who Kicked the Hornets Nest”)

QUELLE CANZONI ITALIANE

C’era un ragazzo che come me amava i Beatles e i Rolling Stones…

Che m’importa del mondo, quando tu sei vicino a me…

Mio cuore, tu stai soffrendo. Cosa posso fare per te?..

Come te non c’è nessuno, tu sei l’unico al mondo…

Se non avessi più te meglio morire, perché questo silenzio…

Questa piccolissima serenata con un fil di voce si può cantar…

Un tango italiano, un dolce tango, ho sentito una notte suonar sotto un cielo lontano…

Con te, con te, con te, que sei la mia passione, io ballo il ballo del mattone…

Tintarella di luna. Tintarella color latte. Tutta notte sopra al tetto, sopra al tetto come i gatti…

Chi non lavora non fa l’amore…

…però sul fiume passa la frontiera. La riva bianca, la riva nera…

Rose rosse per te ho comprato stasera, e il tuo cuore lo sa cosa voglio da te.

Fatti mandare dalla mamma a prendere il latte…

Lasciatemi cantare, perchè ne sono fiero. Sono un italiano, un italiano vero…

Prendi questa mano, zingara, dimmi pure che destino avrò…

…un gusto un po’ amaro di cose perdute, di cose lasciate lontano da noi…

La nostra casa in cima al mondo. E quando tu verrai, leggera se ne andrà…

Perdere l’amore, quando si fa sera, quando fra i capelli un po d’argento li colora…

La prima cosa bella che ho avuto dalla vita è il tuo sorriso giovane, sei tu.

…catene non ha il cuore e’ uno zingaro e va…

Ritornerò in ginocchio da te, l’altra non è, non è niente per me,

Questo ragazzo della via Gluck si divertiva a giocare con me. Ma un giorno disse vado in città, e lo diceva mentre piangeva…

Erano i giorni dell’arco baleno, finito l’inverno tornava il sereno…

SUNSI

my1

En el temps, tant llunyà ja, de l’adolescència tú i la teva casa vàreu ser un dels centres de la vida de les cinc “MY”. Allí vam inventar el codi secret que identificava els nois que ens agradaven, vam sentir per primer cop “Cançó de matinada” d’en Serrat, vam celebrar les festetes de l’any nou, vam començar a escriure en català, ens vam fer fotos i vestits, vam llegir llibres antics i vam xerrar i riure de tot i de tothom.
Aquests dies -quan ja fa tant de temps que primer la vida i desprès la mort ens va separar- m’has tornat a parlar en una antiga i premonitòria carta. Hi havia un poema d’Evutchenko que t’havia agradat molt i acabava amb una frase de “Beau Geste”, que ens tenia fascinades: “Adiós firme entre las firmes compañera, volveremos a vernos en la mansión de las cacerías eternas”.
Tant de bó sigui així Sunsi.

“No existeixen homes poc interessants.
Els seus destins són com històries de planetes.
Cada un és únic, sol, ell sol, no n´hi ha cap altre que s’hi assembli.
I si algú ha viscut en silenci, feliç en el seu racó,
La seva mateixa insignificança l’ha fet interessant.
Cadascú te un món secret, ben seu,
on s’amaga el millor instant, on s’amaga l’hora més terrible,
però nosaltres no en sabem res.
I si un home mor, mor també la seva primera nenada,
i el primer petó, i el primer combat…
tot s’ho emporta.
Sí, queden llibres i ponts, màquines i teles de pintors,
sí, moltes coses han de restar, però alguna cosa fuig!
Així és la llei d’aquest joc sense pietat.
Desapareixen móns, no persones.
Els homes, pecadors i terrenals, els recordem,
però, en realitat, què en sabíem, d’ells?
Què en sabem nosaltres, dels germans, dels amics?
Què en sabem, de la nostra estimada?
Fins del nostre pare, coneixent-ho tot, no en sabem res.
Se’n va la gent, no la podem retornar.
No podem fer renàixer els seus móns secrets.
I cada vegada,
tinc ganes de xisclar davant d’aquesta impotència”

!!!OH LA LECTURA!!!

“Los mejores momentos de la lectura son aquellos en que te encuentras con algo –un pensamiento, una sensación, una manera de ver las cosas- que hasta entonces pensabas que era íntimamente personal, que sólo era tuya. Y ahora lo encuentras plasmado por otro, una persona a quien ni siquiera conoces, o que incluso hace tiempo que ha muerto. Y es como si hubiese salido una mano y hubiese cogido la tuya”

Alan Bennett: “Los chicos de Historia” 2004

VOLARE

Domenico Modugno; Johnny Dorelli 1958

 

“Penso che un sogno così non ritorni mai più
mi dipingevo le mani e la faccia di blu
poi d’improvviso venivo dal vento rapito
e incominciavo a volare nel cielo infinito
Volare, oh, oh!
cantare, oh, oh, oh, oh!
nel blu, dipinto di blu
felice di stare lassù.
E volavo, volavo felice più in alto del sole ed ancora più su
mentre il mondo pian piano spariva lontano laggiù
una musica dolce suonava soltanto per me
Volare, oh, oh!
cantare, oh, oh, oh, oh!
Nel blu, dipinto di blu
felice di stare lassù”

nubes

“LE PICCOLE VIRTÙ”

Natalia Ginzburg
Einaudi, Torino, 1962

Non possiamo mentire nei libri e non possiamo mentire in nessuna delle cose que facciamo (…) Non mentire e non tollerare che ci mentano gli altri. Così siamo adesso noi giovanni, così è la nostra generazione. Gli altri più vecchi di noi sono ancora molto innamorati della menzogna, dei veli e delle maschere di cui si circonda la realtà.”

Avui fent exercicis d´italià he trobat aquest text que m´ha fet sentir trista.
La Natàlia Ginzburg escrivia el que molts joves pensaven de la seva generació en contraposició a la generació anterior que detentava el poder polític, econòmic i social
Han passat 42 anys, d’altres generacions han exercit el poder, però la majoria del joves d’avui subscriurien aquestes paraules de 1962.
I això és el que em fa sentir trista

“YOUNG AT HEART”

(1953)
MUSIC: JONNY RICHARDS
LYRICS: CAROLYN LEIGH

 

Fairy tales can come true, it can happen to you
If you´re young at heart
For its hard, you will find, to be narrow of mind
If you´re young at heart

You can go to extremes with impossible schemes
You can laugh when your dreams fall apart at the seams
And life gets more exciting with each passing day
And love is either in your heart or on its way

Don’t you know that its worth every treasure on earth
To be young at heart
For as rich as you are its much better by far
To be young at heart

And if you should survive to a hundred and five
Look at all you´ll derive out of being alive
Then here is the best part
You have a head start
If you are among the very young at heart

“PRIDE AND PREJUDICE”

JANE AUSTEN 1813
http://www.austen.com/

“In such cases as this, it is, I believe, the established mode to express a sense of obligation for the sentiments avowed, however unequally they may be returned. It is natural that obligation should be felt, and if I could feel gratitude, I would now thank you. But I can not. I have never desired your good opinion, and you have certainly bestowed it most unwillingly. I am sorry to have occasioned pain to anyone. It has been most unconsciously done, however I hope will be a short duration. The feeling which, you tell me, have long prevented the acknowledgement of your regard, can have little difficulty in overcoming it after this explanation.”

“EL BESO DE LA MUJER ARAÑA”

MANUEL PUIG 1976

 
“-Y lo lindo de cuando uno se siente feliz, sabés Valentín… es que parece que es para siempre, que nunca más uno se va a sentir mal.
-Yo también me siento bien, el camastro éste de porquería está calentito, y sé que voy a dormir bien.
(…)
-Es que cuando estás acá, ya te dije, ya no soy yo, y ese es un alivio. Y después, hasta que me duermo, y aunque vos estés en tu camita, tampoco soy yo. Es una cosa rara… ¿cómo me explico?
-Decímelo, vamos.
-No me apures, dejame que me concentre… Y es que cuando me quedo solo en la cama ya tampoco soy vos, soy otra persona, que no es ni hombre ni mujer, pero que se siente…
-…fuera de peligro.
-Sí ahí está, ¿cómo lo sabés?
-Porque es lo que siento yo.”