Rogièr d’Orlhac

Capítol I. Alba serena

Revirat del catalan per Bernat Vernhièras

Tot aviá començat la nuèit d’abans, perque res s’endeven pas sens preludis. Sabiái que se fasiá pas, per un comte, d’observar les estelas e aviái pujat d’amagat sus la tor mai nauta del castèl per contemplar Cassiopèa.

Me costèt pas gaire de la trobar: aquí la teniái, escandilhanta, coma lo talh agusat d’una espasa que jamai a pas esquiçada la carn. Me n’èri tornat al lièit après l’aver agaitada longament e, ambe sa lusor que me fasiá encara de pampalhetas als uèlhs, m’èri colcat jos la flaçada. Aquela nuèit, pel primièr còp dempuèi mon retorn al castèl, aviái finalament capitat d’agafar la sòm. E me seriái levat pro tard se d’unes cavals qu’anilhavan al contorn del valat m’aguèssen pas desrevalhat a punta d’alba.

Segon lo paire abat, caliá cercar primièr l’estela del Nòrd – la mai brilhanta de l’Orsa Menora – e puèi lo carri de l’Orsa Majora. D’aquí, una quala que siá de las estelas de la coa alinhada ambe la polara menava sens error a la constellacion zigasaguejanta de la reina d’Etiopia.

La noiriça que m’ausiguèt, s’afanèt de m’encalorar lo vestit al fuòc de la chiminièra coma tornava far dempuèi mon retorn. Ni per la sensacion agradiva que notavi sus la pèl, m’incomodava prigondament qu’aguèsse tornat prene las costumas de mon enfància sens me demandar la permission. Regretèri en silenci d’aver accedit a sa demanda de dintrar a mon servici, quand aprenguèt la mòrt de mon paire, mas saupèri pas li dire res. Per compensar lo retard, me dirigiguèri d’aviat a la sala d’acuèlh ont tardèron pas a m’anonciar l’arribada d’una dama.

Tanlèu que lo meu garda l’entrodusiguèt, sa figura irada avancèt d’un pas resolgut davant ieu. Un instant, crentèri que portèsse una daga jos la capa e me l’anguèsse plantar dins lo pitre. Mas, al luòc de se ronçar sus ieu, me tombèt als pès, abatuda.

– Comte d’Auvèrnha, soi venguda vos demandar justícia !