Sergi
| 20 novembre 2011Supongo que como yo, muchos de vosotros, tenéis algún amigo especial. Con “amigo especial”, me refiero un amigo que conoces desde hace mucho tiempo i que te compaginas muy bien. Yo tengo uno de esos. Su nombre es Sergi y vive en Barcelona. Se puede decir que somos amigos desde el momento en que nací. Se debe a que nuestros padres ya se conocían, ya que los abuelos de Sergi tienen una torre i mis abuelos la tenían, en una pequeña urbanización de Anoia. Pero no solamente nos conocemos por eso, sino que además también vivíamos en el mismo barrio, e íbamos a la misma escuela.
La verdad es que nos vemos muy de vez en cuando, pero cuando nos vemos estamos muy bien juntos, nos lo pasamos bien y siempre nos explicamos novedades. Sobretodo él, me cuenta cosas de mis antiguos amigos y del barrio.
A finales del mes de Octubre él y sus padres vinieron a pasar el día con nosotros. Los seis nos fuimos a comer a un restaurante de Cabrils, i después los padres se fueron a Mataró i nosotros a Vilassar de Dalt. Se nos pasó el día muy rápido, aunque lo aprovechamos muy bien, se nos hizo corto.
Ahora nuestro contacto se limita simplemente a largas conversaciones a través de Facebook, pero supongo que no tardaremos en volver a vernos y pasar otro día magnífico, o eso espero.
Laura
Laura, és curiós això de l’amistat a distància, no? Encara que Facebook ajuda a escurçar les distàncies!
L’escrit és correcte. Potser en algun punt es torna massa telegràfic: “Se nos pasó el día muy rápido, aunque lo aprovechamos muy bien, se nos hizo corto.” Segurament es pot fer més cohesionat emprant algun tipus de connexió, no?
M’ha agradat. Tens molt a dir, així que no paris, eh?
Josep Maria
Doncs si, la veritat esque ja portem 4 anys amb aquesta amistad a distància, i segim sent molt amics.
estic d’acord amb que es massa telegràfic. En el moment que estava escribint l’escrit em vaig adonar, però vaig pensar que estaria bé per remarcar-ho.
Gràcies.
Laura Alarcón