La crisis de Dune Asenjo

La crisis

 

Hoy me levanto y miro a mi alrededor, cualquier día pasado fue mejor.

Mi estómago me recuerda que tengo hambre y sed, sed de volver a disfrutar de todo aquello de lo que disfruté.

Mis ropas ya no lucen sus vivos colores.

Mis ojos, mi sonrisa y mi rostro ya no brillan como antes.

En mi hogar ya no calienta el fuego.

¿Dónde está todo aquello de lo que disfruté?

Mi familia finge una alegría que ya no existe, intentando ocultar la realidad que nos rodea.

Ya nada es igual, se acabó todo lo material pero queda lo esencial.

EL AMOR

 

QUE LLENA MI ESTÓMAGO, LE DA BRILLO A MIS OJOS

ILUMINA MI ROSTRO E INUNDA MI CORAZÓN.

 

 

Dune Asenjo Poblet 2on C ESO

Deixa un comentari

L'adreça electrònica no es publicarà Els camps necessaris estan marcats amb *