La koloro de la larmoj

Josep Estruch Traité

Kiam li alvenis hejme kaj vidis la parkitan aŭton antaŭ la domo tuj divenis kion okazis. De longe li tion atendis. Pro tio, sensurprize, li malfermis la pordon kaj eniris hejmen preskaŭ malrapide por gajni tempon. Li rapide rigardis al la breto kaj vidis ĉion en ordo. Tio trankviligis la kaŝitan dubon kiu li havis. Li iris ĝis la manĝejo kaj trovis ŝin preparanta la valizojn. «Mi foriras», ŝi diris. «Ĉio jam finiĝis.» Ŝia voĉo estis seka, dura, oni povus trovi en ĝi postkoleran tonon sub klopodo por ĝin kontroli. Li ne respondis. De antaŭ kelkaj tagoj oni jam ĉion diris kaj tiu momento alvenis ankoraŭ tro malrapide. Li rigardis ŝin, senpasie, kaj ŝi legis en liaj okuloj ĉiujn konversaciojn, ĉiujn riproĉojn kaj ĉiujn miskomprenojn amasigitajn dum tiom da jaroj. Tio doloris al ŝi kaj konvinkis ŝin pri tio kion ŝi decidis. Continue reading →